تبادل لینک هوشمند 
سر خوش ز سبوی غم پـنـهانی خویشم
چــون زلف تو سـر گرم پریشانی خویشم
در بـزم وصــال تــو نــگـویـم ز کـم و بـیـش
چون آینــــه خــــو کـرده حــیرانی خویشم
یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی
عمری است پشیمان ز پشیمانی خویشم
لــب بـاز نـکـردم به خـروشـی و فـــغـانـی
مــن مـحـرم راز دل طـوفـانـی خـویــشــم
يك چند پـشـمان شدم از رندي و مستي
عمريسـت پـشـيمان زپشيماني خويشم
ازشــوق شــکر خنـد لبـش جان نسـپردم
شــرمــنده جـانـان ز گـران جانی خویشم
بشکسته تر از خویش ندیدم به همـه عمر
افسرده دل از خویشم و زندانی خویشم
هر چند « امین » بسته دنیا نیم اما دل بسته یاران خراسانی خویشم
نظرات شما عزیزان:
موضوعات مرتبط:
برچسب‌ها:
تاريخ : پنج شنبه 28 بهمن 1389برچسب:با ولايت تا شهادت, | 7:15 بعد از ظهر | نویسنده : یوسف طرفی سعیداوی |